Yağmura Gitmeli...

Yağmura gitmeli...

Yağmura gitmeli,ruhumdaki tüm karanlığı temizleyebilmek için,hayatı kucaklayabilmek için,yeni doğmuş bir bebek gibi hayatı kucaklayabilmek için yağmura gitmeli...

Gözlerimi yıkamalı,uzun gecelerin sabahını beklemeden,alıp sırt çantamı,tüm herkese iyi geceler dileyip kendi yoluma bir adım atmak için gözlerimi yıkamalı...

Yağmura gitmeli,bedenimde insanlığa karşı bu kadar nefret yüklüyken,çocukken olduğu gibi herhangi bir şeyi veye herhangi birini yeniden,kaybetme korkusu olmadan,bütün tutkumla sevebilmek için yağmura gitmeli...

Yağmura gitmeli,gözlerimi yıkamalı ve dünyayı başka gözlerle görmeliyim...

Sadece Bir Parça Huzur İçin...

Bundan çok uzun zamanlar öncesinde,nice hayatlar yaşanmış ve bitmişken,her şeyin sonuna doğru atılan o adımı durdurmaya çabalayan ender insanlardan biriydi o.Belki de gerçeği görebilen,gerçeği anlayabilen nadir insanlardandı.O,zamanın gidişatına karşı durdu,elinden geleni yaptı.Ve yine de mücadele etti,yine de mücadele etti.Bu savaşta yalnız,ağlayacak kimsesi,evim diyebileceği bir yeri yoktu.Ev olgusunu yitirmişti,sevdiklerini yitirmişti ama her şeye rağmen sonuna kadar gitti... Sonuna kadar mücadele etti,ağır darbeler aldı,yılmadı,belki de yılması gerekirdi belki de yere devrilmesi gerekirdi ama inadına güçlü kaldı yere devrilmedi ve asla ama asla kimsenin önünde başını eğmedi.Kanında asilik vardı.Asil bir asiydi.Sonuna kadar gitti...


Bu anlattığım kişi kim biliyor musun?
O benim.

Gerçeği anlamaya çalıştım,gerçeği görmeye çabaladım.Kötü olmak istemedim,kendi sonuma doğru attığım o adımı durdurmaya çabaladım.Zamana karşı durdum.Elimden geleni yaptım ama başaramadım.Ve yine de mücadele ettim,sonuna kadar mücadele ettim.Kendi savaşımda yalnızdım,hiç bir insanoğlu yardım etmedi,yardımlarına da muhtaç değildim ama bazen ağlayabiliceğim bir omuz aradım,sığınabileceğim bir ev aradım... Meğer ikisinide bu savaşa başlarken kaybetmişim... Belki de yıkılmam gerekiyodu bu savaşın içinde,yere devrilip ölmeliydim belki de ama yapmadım,yapamadım.Sevdiğim insanlar için dayandım.Kimsenin önünde başımı eğmeden,sonuna kadar mücadele ettim.Asilik var benim kanımda,siyaha aşığım ben ve insanların tüm kurallarına karşıyım.Lanet olasıca insanlardan nefret ettim.Nefretim her şeye üstün geldi ama bunu yapmamalıydım.Nefretimin beni ele geçirmesine izin verdim ve şimdi o beynimin içinde büyüdü,büyüdü ve her hücremi tamamen ele geçirdi.

Yok etmenin sadece bir yolu var ve birazdan onu yapacağım.Sonuna kadar gittiğimi bilmenin huzuru ile gülümseyip silahı çenemin altına dayayacağım ve tetiği çekeceğim.Kahrolası beynim havada uçuşurken ben o nefreti yendiğim için ve sonuna kadar gittiğimi bildiğim için her şeye inat gülümseyerek öleceğim...

Ve ben yine de mücadele ettim,yine de mücadele ettim,sadece bir parça huzur için...