Bir Kaç Şey..

Yürüyorum sokaklarda, saat gecenin her hangi bir saati.. Son sigaramı yakmaya uğraşıyorum ama alev almıyor çakmak. Kafamı çevirip bakıyorum yıldızlara, sert bir rüzgar dalgalandırıyor önü açık ceketimi. Hiç ışık yok sokak lambaları dahi yanmıyor.. Ay ışığı serili benim yoluma ve botlarım yere daha sert basarken kafa tutuyorum soğuğa ve karanlığa.. Yavaş yavaş ilerlerken ben yolumda bir rüzgar daha esiyor, eskisinden daha sert daha güçlü sanki beni engellemek istiyor..

Görmediğim bir şeyin varlığını hissediyorum.. Sormayın o nasıl oluyor diye. Öyle işte. O hep benimleydi sanki. Benden ayrı olan bir parçam gibi.. Sormayın o nasıl oluyor diye. Öyle işte..

Ayakkabımın altında ezilen böcek sesleri duyuyorum attığım her adımda. Arkamı dönüp bir kez daha bakıyorum, hiç ulaşamayacağım o uzaklarda ki ışıklara..

Başım dönüyor birden,midem bulanıyor. İçimdeki bir şeyler harekete geçiyor. Kusmaya başlıyorum, kusuyorum. Ağzımdan kapkara, geceden daha kara bir şeyler çıkıyor. Anlıyorum ki içimdeki nefrettir bu. Tutamıyorum bedenimi ayakta. Düşmeye başlıyorum. Kustuğum nefretin içine düşüyorum. Bu nefreti içimden atmak için o kadar çaba sarf etmişken şimdi tam içine doğru gömülüyorum, nefretimin kalbine doğru gömülüyorum.. Gözlerimi açmaya uğraşıyor ve zorda olsa başarıyorum bunu. Zar zor kalkıyorum ayağa. Çeviriyorum başımı uzaklarda ki o ışıklara bakıyorum. İnatla gülümsüyorum, inançla..

Temiz,saf bir başlangıç yapıyorum hayata yine ama yine de biliyorum ki bu bir deja-vu başka bir şey değil. Ben tüm bu şeyleri yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum ve yaşamaya devam edeceğim.. Ama unutuyorum, unuturmuş gibi yapıyorum daha doğrusu. Yoksa bütün bu nefretle başa çıkamam.. Güçlü değilim ben, dayanıksızım, korkağım.. Unuturmuş gibi yapıyorum her şeyi, siliyorum hafızamdan, yeniden başa dönüyorum..

Eğer unutmazsam bu nefret yutar beni ve ben kaybederim benliğimi, ruhumu, hayallerimi.. Kaybetmemem için hayallerimi ve kendimi en azından şimdilik unutmam lazım bunları.. Kaybettiğim cesaretimi toplayana kadar, bu nefretle başa çıkacak kadar güç kazanana kadar, dayanmayı öğrenene kadar unutmam lazım.. Cesaretimi bulunca, gücüm olunca ve dayanınca son savaşımı vericem kendime karşı. Son savaş.. Ya ben kazanıcam ya da....